بازیگری چیست؟

بازیگر:

 بازیگر فردی است که برای ایفای نقش خاصی درفیلم انتخاب می شود بازیگر اززمانی وارد سینما شد که سینما از مرحله ی فیلمهای ساده  و مستند که بیشتر افراد عادی درمقابل دوربین کارهای روزمره ی خود را انجام می دادند، به مرحله روایتگری ارتقاء یافت. بازیگر ابتدا به مفهوم کلی به کار می رفت، یعنی بازیگر می توانست درتئاتر و نیز سینما ایفای نقش کند. چنان که در ابتدای ورود مقوله ی بازیگری به سینما، این بازیگران تئاتر بودند که از تحریم اولیه ی خود به درآمدند و حاضر شدند در سینما بازی کنند، اما با بلوغ سینما، این سینما بود که بازیگران تئاتر را پس زد چرا که بازی در سینما با بازی در تئاتر کاملا فرق دارد. بازی و بازیگر درتئاتر ویژگیهایی از قبیل اغراق در حرکت و بازی ، تداوم بازی یا در یک زمان ارائه شدن بازی و کار روی صدا دارد. در حالی که بازی در سینما، غیر تداومی است و در حرکت و ادا و رفتارها اغراق آمیز نیست. بدین شکل بود که سینما برای خود بازیگرانی تربیت کرد و به این منظور مدرسه بازیگری «اکتورزاستودیو» درسال 1947 با مدیریت «ایلیا کازا» و «چریل کرافورد» درنیویورک تاسیس شد. بازیگرانی چون «مارلون براندو» «جیمز دین» و «آنتونی کویین» ازجمله پرورش یافتگان این مدرسه بودند.

بازيگري چيست ؟

بازیگري درتعريف عينی يعنی حضور زنده ی بازيگربر صحنه .دراين جا "حضور" يعني اشغال بخشی ازفضا توسط بدن؛ قيد «زنده» يعنی آن حضور (بدن) با انديشه و احساس توأم است ؛ و «صحنه» در اين تعريف يعنی هر نوع فضاي بازی . پس بازيگر در هر مكتبی مشق كرده باشد، با هر شيوه ای به نقش رسيده باشد ،نمايش اش هر سبك زيبا يی  شناخی داشته باشد ،كارش از اين سه جنبه داوری مي شود : 1)جنبه بدنی (فيزيكی) يا تكنيكی ؛ 2)جنبه ذهنی يا انديشه ای ؛3)جنبه حسی يا روحی

1- جنبه بدنی يا تكنيكی در يك كلام يعنی چگونگی حضور بدنی بازيگر بر صحنه . اين حضور گاه ساكن است (بازيگر درجا و بی حركت ايستاده ،نشسته خوابيده ،يا ....) گاه متحرك: حركت  آن گاه درجاست (بازيگر در جا ،سر و دست وتنه و اعضای صورت اش حركت‌ مي دهد و با لوازم بازی اش كارمی كند و تغيير مكانی  ندارد) گاه توأم با جابجايی (بازيگر در صحنه جابجا می شود و تغيير مكان دارد ،يعنی پايين و بالا يا چپ و راست می رود)؛‌ درهمه اين احوال گاه با بيان همراه است و گاه بی صدا يا بی كلام است ؛ وسرانجام، گاه فردي است ،گاه جمعی . پس اين جنبه مشتمل است بر همه آنچه تماشاگر از بازيگر مي‌بيند و مي شنود .

اين ديده ها وشنيده ها زماني برتماشاگر تأثير ميگذارند كه باور شوند .ونخستين شرط باور شدن شان اين است كه دست كم راحت و روان انجام شوند .بازی راحت و روان در صورتي ميسر است كه بازيگر بر بدن و بيان خود شناخت وتسلط  داشته باشد .بسياری معتقدند كه فقط  اين جنبه از كار بازيگری آموختنی است. جنبه‌ تكنيكي يا بدنی كار بازيگر يعني جنبه مر بوط به شناخت وتسلط بازي گر بر بدن و بيان خود . شناخت  و تسلط بربدن و بيان در بازيگری هريك بحث و فصلی مستقل ، مهم و مفصل است .

2- در جنبه ذهني يا انديشه اي موضوع بررسي اين است كه بازيگر چگونه شخصيت نقش خود را از زوايای مختلف تجزيه و تحليل مي كند – به افكار او ،احساسات و عواطف او ، اعمال او رابطه ای كه با نمايش وديگر نقش هاي آن دارد پی مي برد . اين جنبه از كار بازيگر ، نمود بيروني چنداني ندارد .حركت و احساس تجلي بيروني دارند ، اما انديشه ؟ تماشاگر معمولا"به نحوه ي مواجهه ي بازيگر با اين دسته از مسائل نقش كاري ندارد و در واقع فقط نتايج اين جنبه را مي بيند . اما شكي نيست كه بازيگر اگر از اين نظر ضعفی داشته باشد ،نمي تواند نقش را گويا ،دقيق و باوركردني بنماياند .

3- جنبه احساسي يا روحي را بسياري عالي ترين جنبه كار بازيگر مي دانند  و بر اين باورند كه اين جنبه چندان آموزش دادني نيست .

بنابراين باور،بيش تر بازيگران در جنبه هاي اول و دوم تبحر پيدا مي كنند و از اين مرحله فراتر نمي روند و در نهايت مي شوند «بازيگر خوب» يا به تعبيري «تكنيكي» ،كه گاهي تا مرتبه ي «ستاره شدن» نيز پيش مي روند ،اما تا در جنبه ي احساسي يا روحي پرورده و استاد نشوند «بازيگر بزرگ» نمي شوند – بازي چنين بازيگراني است كه سالها در خاطر مي ماند.

http://shytoonak3.blogfa.com